Sunday, September 18, 2016

වියපත් කවිකම....




ඉස්පිලි, පාපිලි හැලී,
මැකී ගිය බොඳ වූ අකුරින් නිමවුන
කවියක පණ නල ගැහෙන, 
පොඩි වූ කරදහිය...
දූවිලි ගසා පිසදා,
රිද්මයක් නැති, නාඩි වැටෙන හඬට
සවන් දෙන,
වියපත් කවිකම....
Written By දිනය
ප්‍රවර්ග

2 comments:

  1. නිම්නයක තනි වී හීන දකින්නී.September 19, 2016 at 5:53 PM

    මං හිතුවේ කවිය වයසට යන්නේ නැ කවියා වයසට යනවයි කියලා.. අපූරුයි පාශා..

    ReplyDelete
  2. දීඝායුOctober 27, 2016 at 10:26 AM

    බොඳවූ පදපේළි අතර
    හැලුණු පාපිල්ලකට, පොඩිවූ කරදහියකට, වෙවුලනා සුරතකට,
    හැකිවේද නවතන්නට
    ලියන්නටම තතනනා
    තුරුණු හිත.

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...