අවසන් මං නැවතුමට එපිටින්..

ඔවුහූ ඔහුගේ බිත්ති හුණු පිරියම් කරමින් සිටිති;

 ඔහුගේ බඩු බාහිරාදිය එළියට ඇද දමමින් සිටිති.

 අතීතයේ වූ සුපුරුදු කිසිවක් දැන් ඉතිරි වී නැත.

සදාකාලික කාලය විසින් ලුහු බැදිනු ලැබ නිවසෙන් පලා යන ඔහු තම ජීවිතයේ වඩාත්ම දුෂ්කර කාලපරිච්ඡේදය ගත කළ තැනට කඩා වදී.

පසුපස පියගැට, තුන්වෙනි මහල,

දෙවැනි දොරකියවා ගැනීමට තරම් පැහැදිලි නැති නාම පුවරුව මත

 වියැකුනු නම,

 " විසි අවුරුද්දක් ගෙවිල ගිහින්- අනේ මාව ඇතුළට ගනනවාද! "

මහලු ගැහැනියක් දොර විවර කරයි. වසර ගණනාවක හුදෙකලාවකින් අනතුරුව වුවත් තමා මන්දෝත්සාහීව සිටීම ගැන ඈ විස්මයට පත්ව සිටී,දිගු කාලයක් තිස්සේ වර්ණයක් ගැන නොදන්නා තම දෙතොල් ඈ සපා ගනී. දිගු කාලයක් තිස්සේ අමතක කර දමා තිබුණු ඉරියව්වකින් ඈ සිය අපිරිසිදු කෙස් රෑන සකසා ගනී. බිත්තියේ එල්ලා ඇති පැරණි පෙම්වතුන්ගේ ඡායාරූප ඔහුගෙන් වසන් කිරීමට ඈ අශෝබන ලෙස අත් දිගු කරයි. මේ හෙලිදරව් වීම් තවදුරටත් ගැටලුවක් නොවන අතර සියල්ල යහපත් බව අනතුරුව ඇය තේරුම් ගනී.

විසි වසරකට පසු ඔබ යලිත් පැමිණ සිටී.

අවසාන වැදගත් හමුවීමමගේ ජීවිතයේ...........

ඔව්, සියල්ල යහපත් ය. මුහුණ මත ඇති  රැලි හෝ වැරහැලි වූ ඇදුම් හෝ කහ ගැසුණු දත් හෝ එල්ලා වැටෙන සම හෝ ලේ සිදුණු දෙතොල් හෝ තව දුරටත් ගැටලුවක් උද්ගත නොකරයි.

තිර බව

 ජීවිතයේ අවසන් සේම

 වඩාත් කාරුණික වූ තිළිණය.

ඉතින් ඔහු තම අත මේස දිගේ විඩාබර ලෙස අද්දමින් කාමරය හරහා යන අතර

ඔහුගේ දුබල වූ අත් වැස්ම

 පැරණි පෙම්වතුන්ගේ ඇගිලි සලකුණු

 මකා දමමින් තිබේ.

ඇයට බොහෝ මිනිසුන් හමුවි ඇති බව ඔහු වටහා ගනී.මේ පෙම්වතුන්  රැළ

ඇගේ සමේ වූ මාහැගි අලංකාරය මුලුමුනින්ම නාස්ති කර දැමූහ.

දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ අමතකව තිබුණ ගීයක් ඔහුගේ ආත්මය තුළ කැලතෙයි.දෙවියනි කුමක්ද ඒ ගීතය?

වැල්ලෙන් නිමවූ සයනය මත පාවී පාවී.......

ඔබ දිගින් දිගටම ඉබාගාතේ පාවි යමින් සිටී.අන්තිමේදී ඔබේ අරටුව, ඔබේම හදවතේ අරටුව හැරෙන්නට කිසිවක් ඉතිරි නොවේ.

තමාට පිරිනැමීම සදහා දැඩි වූත්,තුරුණු වූත් කිසිවක් ඔහු සන්තකයෙහි ද නොමැති බව ඇය වටහා ගනී. නමුත්

 දැන් මා වෙත පැමිණෙන

 මේ වෙහෙසකර අවස්තා,

සොබා දහමේ බිදින්නට නොහැකි සන්සුන්,පිරිසිදු ක්‍රියාදාමය උදෙසා වූ

 මේ ගිවිසුමේ,

මා ඔබට උරුම කරන මේ...... 

ශෝකයෙන් තැවෙන ඔවුන් දෙදෙනා එකිනෙකාගේ මුහුණු ස්පර්ශ කර ගනිති. ඔහු ඇයට "මගේ කෙල්ල" යනුවෙන් අමතයි. ඇය ඔහුට "මගේ කොල්ලා" යනුවෙන් අමතයි.ඉනික්බිති ඔවුහූ වැළපෙන්නට පටන් ගනිති.

අතරමැද කිසිවක් නොමැත.

හුවමාරු වන වදනක් හෝ බැල්මක් ද නොමැත.

 සගවන්නට කාලකණ්ණිකම- ඔහුගේ හෝ ඇයගේ.

ඔවුහූ දෙදෙනාගේ සමට යටින් නිසංසලේ ගුම් දෙන මරණයේ යන්ත්‍ර වලට සවන් දෙති. ඔවුන් සදාකාලිකව එකිනෙකා හට හිමි වී සිටින බව ඔවුනට වැටහෙයි. මේ ඔවුන්ගේ අවසාන වූත් මාහැගිම වූත් ආදරයි.

Life Is Elsewhere- by Milan Kundera